Wiele przedsiębiorców zawierających transakcje z odroczonym terminem płatności boryka się z problemami ze ściągnięciem wynagrodzenia od klienta. Z pomocą przychodzi tu umowa faktoringu dzięki której możliwe staje się uniknięcie kłopotów z dostępem do środków finansowych.
W umowie faktoringu rozumianej pod kątem ekonomicznym występuje faktor, czyli podmiot, który prowadzi działalność finansową, dostawca będący podmiotem prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży dóbr lub usług i dłużnik, który to jest podmiotem nabywającym od dostawcy dobra lub usługi. Faktoring rozumieć można jednak także jako kontrakt handlowy i wówczas obowiązuje on wyłącznie faktora oraz dostawcę.
Stroną umowy faktoringu może być dowolny przedsiębiorca, bez względu na to jakiego rodzaju działalność gospodarczą prowadzi. Na jej mocy dostawca zobowiązuje się do przeniesienia zawartych w umowie wierzytelności oraz uiszczenia stosownej prowizji na rzecz faktora. Obowiązkiem faktora jest natomiast wypłata zaliczki za nabywanie wierzytelności i wykonanie usług dodatkowych. Może się on także zobowiązać do przejęcia ryzyka wypłacalności dłużników dostawcy i wówczas mamy do czynienia z faktoringiem właściwym, nazywanym także pełnym.
Faktoring obejmować może także cały szereg dodatkowych czynności świadczonych przez faktora na rzecz dostawcy. Zalicza się do nich między innymi usługi prawne czy finansowe.
Faktoring występować może w rozmaitych odmianach. W zależności od zawartych w umowie postanowień, faktor może przejąć na siebie ryzyko wypłacalności dłużników lub pozostać może ono po stronie dostawcy. Inne rozwiązanie to takie, w którym faktor od razu wypłaca na rzecz dostawcy kwotę pieniężną na którą opiewa wierzytelność (jest to tak zwany faktoring dyskontowy) albo takie, gdzie w chwili zawarcia umowy faktor wypłaca wyłącznie określoną zaliczkę (określa się go mianem faktoringu zaliczkowego).
Wyróżnia się trzy główne funkcje faktoringu. Pierwsza z nich, finansowa, sprowadza się do uiszczenia opłaty za nabyte dokumenty finansowe, jak faktury czy noty obciążające. Druga – gwarancyjna, polega na tym, że bank lub spółka finansowa bierze na siebie ryzyko, jakie związane jest z wyegzekwowaniem od dłużnika należności za wykonane usługi czy zakupione towary. Trzecia, zwana usługową lub administracyjną związana jest z inkasowaniem przed podmiot faktoringowy wierzytelności, monitorowaniem dłużników, prowadzeniem rozliczeń i kontroli finansowej partnerów oraz ustalaniem ich rzetelności i wiarygodności.
Za główną zaletę faktoringu uznaje się sprawne finansowanie dostawcy przez wypłacanie środków za nabywane przez faktora należności. Dostawca ma tu możliwość otrzymania finansowania bez względu na to, kiedy możliwe będzie ściągnięcie wierzytelności od dłużnika. Co więcej, faktoring może również odciążyć dostawcę od innych obowiązków związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa.
Pamiętać należy jedynie, że korzystanie z usług faktora wiąże się z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów. Co za tym idzie, tego typu decyzja poprzedzona powinna być szczegółową analizą sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa.
