Siódma zasada koncepcji Beyond Budgeting brzmi:
Zachęcaj zespoły do stawiania sobie ambitnych celów, nie zmieniaj celów w kontrakty do wypełnienia.
Stawianie celów nie powinno być tym samym co zobowiązanie do ich wypełnienia! W przeciwnym razie cel będzie tak dobierany, by po pierwsze był realny, a po drugie jak najłatwiej osiągalny. Omawiana zasada stanowi o wyraźnej równicy między koncepcją Beyond Budgeting a budżetowaniem operacyjnym. W przypadku stosowania tego narzędzia, cele (bardzo często podlegające negocjacjom) równoznaczne są kontraktom, które mają być zrealizowane. Nie ma wtedy miejsca na fantazję, na postawienie sobie ambitnych celów, do których będziemy z radością dążyć, nie tylko po to by zdobyć premię finansową, ale również po to by się samemu sprawdzić – czy damy radę.
Jeśli w przypadku budżetowania zapis w planie będzie nierealistyczny, wówczas może spowodować to zniechęcenie pracowników już w pierwszym okresie roku budżetowego. Tymczasem, w przypadku przedsiębiorstwa, realizującego ideę Beyond Budgeting, wszyscy zachęcani są do uruchomienia wyobraźni i próby realizacji takich dążeń, które na pierwszy rzut oka wydają się niemożliwe do osiągnięcia. Jest to droga prowadząca do znajdowania innowacyjnych rozwiązań, do aktywnego poszukiwania nisz rynkowych. W przypadku budżetowania operacyjnego byłoby to trudne, gdyż wszelkie nowe rozwiązania (innowacje) musiałyby znaleźć swoje odbicie w budżecie, a to jak wiemy wymaga zazwyczaj dużo czasu (zatwierdzanie, koordynowanie budżetów etc.).
Najistotniejsze w tej zasadzie jest to, iż stawiane sobie cele nie muszą być zrealizowane. Tego od nas nikt nie wymaga! Powoduje to, że nie musimy stresować się niepowodzeniem w tym zakresie i odważnie poszukiwać nowych dróg do sukcesu. Najistotniejsze w ocenie osiągnięć są bowiem porównania do wyników analogicznych jednostek wewnętrznych oraz zewnętrznych (benchmarking, patrz zasada nr 6).
Źródło: Tekst został oparty w głównej mierze na materiałach zawartych na stronie: http://bbrt.org/.